Το 'ρεμπέτικο" Μνημείο άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO

                                                                           Η  UNESCO  τραγουδάει Ρεμπέτικο.

Αγαπήθηκαν, κυνηγήθηκαν, έπεσαν στην αφάνεια. Η αναβίωσή τους άρχισε το 1960, και τώρα πια τα ρεμπέτικα τραγούδια πήραν τη θέση που τους αξίζει ανάμεσα στα μνημεία άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας.

 Τα καλοκαιρινά βράδια στη Σκόπελο, το ρεμπετόνησο του Αιγαίου, είναι απόλυτα συνδεδεμένα με τις σπονδές στους μάγκες του ρεμπέτικου. Σ’ αρέσει – δεν σ’ αρέσει το συγκεκριμένο μουσικό είδος, θα ανέβεις στο Κάστρο, στην «Ανατολή» του Γιώργου Ξηντάρη, όπου ο σκοπελίτης ρεμπέτης μαζί με τους γιους του τιμούν με μεγάλο σεβασμό την παράδοση.

Φαντάζομαι λοιπόν ότι σήμερα ο Ξηντάρης,  μαζί του και «όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά», θα νιώθουν μεγάλη συγκίνηση. Γιατί η UNESCO, αφού εξέτασε τον σχετικό φάκελο υποψηφιότητας, αποφάσισε την ένταξη του ρεμπέτικου στον κατάλογο Αϋλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας.

Aimilia Koutsoukou instagram

Στη σύντομη περιγραφή του ρεμπέτικου που υπάρχει στην ιστοσελίδα της Unesco αναφέρεται ότι «είναι μια μουσική και πολιτιστική έκφραση η οποία συνδέεται άμεσα με το τραγούδι και τον χορό που διαδόθηκαν αρχικά στα αστικά λαϊκά στρώματα και την εργατική τάξη στις αρχές του εικοστού αιώνα. Τα ρεμπέτικα τραγούδια είναι πλέον το τυποποιημένο ρεπερτόριο σχεδόν κάθε κοινωνικής εκδήλωσης που περιλαμβάνει μουσική και χορό».

Τονίζεται επίσης ότι περιέχουν «ανεκτίμητες αναφορές στα έθιμα, τις πρακτικές και τις παραδόσεις ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής, αλλά πάνω απ’ όλα είναι μια ζωντανή μουσική παράδοση με έντονο συμβολικό, ιδεολογικό και καλλιτεχνικό χαρακτήρα», που αρχικά μεταδιδόταν αποκλειστικά προφορικά από μεγαλύτερους ερμηνευτές σε νεότερους μουσικούς και τραγουδιστές αλλά τώρα πια (ειδικά την τελευταία δεκαετία), τα ρεμπέτικα τραγούδια διδάσκονται όλο και περισσότερο σε μουσικές σχολές, ωδεία και πανεπιστήμια, συμβάλλοντας στην ευρύτερη διάδοσή τους.

Στην ουσία οι ρεμπέτες αποτύπωσαν μουσικά τα βάσανα, τους πόνους και τα ντέρτια μιας ζωής στο περιθώριο. Ακολουθώντας τον ρου της Ιστορίας, τα τραγούδια τους γνώρισαν δόξες, κυνηγήθηκαν, απαγορεύτηκαν, έπεσαν στην αφάνεια. Δεν πέθαναν, όμως, ποτέ. Μετά την αναβίωσή τους, την δεκαετία του 1960, αγαπήθηκαν και πάλι. Τώρα έφθασε η ημέρα της παγκόσμιας αναγνώρισής τους.

Στη 12η σύνοδο της Διακυβερνητικής Επιτροπής για τη Διαφύλαξη της Άϋλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς, που πραγματοποιήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου στο νησάκι Τζετζού της Νότιας Κορέας, ανακοινώθηκε επίσημα η εγγραφή του ρεμπέτικου στον κατάλογο της UNESCO.

Τώρα πια τα ρεμπέτικα τραγούδια διδάσκονται όλο και περισσότερο σε μουσικές σχολές, ωδεία και πανεπιστήμια, συμβάλλοντας στην ευρύτερη διάδοσή τους

Τα ρεμπέτικα τραγούδια μέσα στον χρόνο
Το ρεμπέτικο εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και απέκτησε τη γνώριμη μορφή του περίπου την τρίτη δεκαετία του 20ού αιώνα. Εξελίχθηκε στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη και στον Βόλο, τα λιμάνια των ελληνικών πόλεων όπου ζούσε βασικά η εργατική τάξη,  και από εκεί μεταδόθηκε κατόπιν και σε άλλα αστικά κέντρα.

Οι ρεμπέτες αποκαλούσαν τα τραγούδια τους «λαϊκά». Ο όρος «ρεμπέτικο» πρωτοεμφανίστηκε ανάμεσα στα 1910 και 1913 στις ετικέτες δύο δίσκων γραμμοφώνου που εκδόθηκαν στην Κωνσταντινούπολη (δίπλα στους τίτλους των τραγουδιών «Απονιά» και «Τίκι τίκι τακ»). Και καθιερώθηκε την δεκαετία του 1960, κυρίως χάρη στον Ηλία Πετρόπουλο, έναν από τους μεγαλύτερους μελετητές του είδους. Ο Πετρόπουλος χωρίζει την ιστορία του ρεμπέτικου σε τρεις περιόδους: 1922-1932, εποχή κατά την οποία κυριαρχούν στοιχεία από τη μουσική της Σμύρνης, 1932-1942, περίοδος που χαρακτηρίζεται κλασική, και 1942-1952, εποχή της ευρείας διάδοσης και αποδοχής τους.

«Η Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς» με τους Μάρκο Βαμβακάρη, Ανέστη Δελιά (πάνω), Στράτο Παγιουμτζή και Γιώργο Μπάτη

Για την ιστορία, τα πρώτα ρεμπέτικα ακούσματα, τα λεγόμενα «μουρμούρικα», άρχισαν να ακούγονται το 1834 στις φυλακές του Μεντρεσέ στην Πλάκα και μέχρι την χαραυγή του 20ου αιώνα, μαζί με τα «σεβνταλήτικα», είχαν κερδίσει τους κατοίκους των φτωχών συνοικιών. Την ίδια εποχή οι Βαυαροί προσπαθούσαν να εισάγουν την αθηναϊκή κοινωνία στις καντρίλιες και την πόλκα. Εντωμεταξύ στον Πειραιά εμφανίστηκαν τα «γιαλάδικα», πρωτορεμπέτικα, που πήραν το όνομά τους από το επαναλαμβανόμενο «γιάλα-γιάλα», «αμάν γιάλα» ή «γιαλελέλι».

Μετά το 1922 έγινε η μείξη όλων αυτών με τα τραγούδια της Μικράς Ασίας και του Βοσπόρου, εμφανίστηκαν επίσης τα «αμανετζίδικα» και το περισπούδαστο είδος «Καφέ Αμάν». Τα ρεμπέτικα άρχισαν, τότε, να αναπτύσσονται ευρύτατα –το 1932 κυκλοφόρησαν και οι πρώτες ηχογραφήσεις του Βαμβακάρη- μέχρι το 1936 που η δικτατορία του Μεταξά επέβαλε λογοκρισία στη θεματολογία τους στην οποία εκτός από τον έρωτα κυριαρχούσε ό,τι απασχολούσε τον κόσμο: από τα ναρκωτικά, τους τεκέδες και τις φυλακές μέχρι τον θάνατο και την ξενιτιά. Πολλά τραγούδια, εξάλλου, απαγορεύτηκαν ως «τουρκοειδή».

Τα χρόνια πριν και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή πολλοί Έλληνες μετανάστευσαν στις ΗΠΑ και μαζί τους τα αγαπημένα τους ρεμπέτικα τραγούδια που μαζί μετα δημοτικά άρχισαν να ηχογραφούνται από αμερικανικές δισκογραφικές εταιρείες.

Η αναβίωσή τους άρχισε την δεκαετία του 1960 με τη συμβολή συγγραφέων όπως ο Ηλίας Πετρόπουλος και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος και βέβαια του Μάνου Χατζιδάκι αλλά και του Νίκου Σκαλκώτα, ο οποίος το 1944 εισήγαγε το ρεμπέτικο στην ελληνική συμφωνική μουσική εντάσσοντας στο δεύτερο μέρος του έργου του «Κονσέρτο για Δύο Βιολιά» το τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη «Θα πάω εκεί στην Αραπιά»

πηγη: fagottobooks.gr- Κικη Τριανταφύλλη

'Ενα τραγούδι μια Ιστορία. "Τρελλέ Τσιγκάνε"

"Ο Τρελός Τσιγγάνος" ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ, που αγωνίστηκε κι αυτός για την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τους Γερμανούς κατακτητές. Δυστυχώς, όμως, πλήρωσε με τη ζωή του. Εκτελέστηκε από τα Ες-Ες. Ήταν ο αληθινός ήρωας του τραγουδιού που έγραψα στα τέλη του 1943».

Η Ιωάννα Γεωργακοπούλου αποκαλύπτει, για πρώτη φορά, την ιστορική λεπτομέρεια του τραγουδιού, που από τότε που γράφτηκε προκάλεσε κόντρες με τον αξέχαστο λαϊκό βάρδο, τον Βασίλη Τσιτσάνη, αντεγκλήσεις και πολλές συζητήσεις. Λέει επίσης:

«Ο Τσιτσάνης τό 'παιξε με το μπουζούκι του και συμπλήρωσε την εισαγωγή πάνω στη δική μου μελωδία. Αργότερα, ο Μάνος Χατζιδάκις, που έγραψε τη μουσική για τη θρυλική ταινία "Στέλλα" και συνεργάστηκε με τον Τσιτσάνη στο τραγούδι "Αγάπη πούγινες δίκοπο μαχαίρι", χρησιμοποίησε πάλι τη μελωδία του «Τρελλού Τσιγγάνου».

Η Γεωργακοπούλου, όταν θυμάται τον αληθινό ήρωα του θρυλικού τραγουδιού, δακρύζει. Δεν θέλει να πει άλλα λόγια, εκτός μία κουβέντα: «Ήταν όμορφος και ρομαντικός».......

Τρελέ τσιγγάνε, για πού τραβάς
μέσα στη νύχτα μόνος πού πας
ο χωρισμός σου είναι καημός
μες στην καρδιά μου παντοτινός

Τι φεύγεις μόνος και βιαστικός
σα να `σουν ξένος περαστικός
σκλάβα σου μ’ έχεις παντοτινά
πάρε κι εμένα στα μακρινά

Τρελέ τσιγγάνε τι με κοιτάς
έρημη μόνη με παρατάς
πάμε τσιγγάνε, πριν την αυγή
θα `ρθω μαζί σου και όπου βγει.

........Ως φυσική δημιουργός του τραγουδιού, η Ιωάννα Γεωργακοπούλου παίρνει σήμερα τα ποσοστά απ' αυτές τις μελωδίες και, όπως θυμάται, ο Βασίλης Τσιτσάνης λίγο πριν από το 1970 τής είχε προτείνει να της δώσει έναν δίσκο L.Ρ. με 12 τραγούδια του, με αντάλλαγμα να κρατήσει ο ίδιος την παλιά πλάκα 78 στροφών, με τον «Τρελλό Τσιγγάνο» και το «Φυσάει ο Μπάτης», που ήταν τραγούδια της Ιωάννας.

Εκείνη, όμως, αρνήθηκε και του είπε: «Άκουσε Βασίλη μου, σ' αγαπώ, σ' εκτιμώ, σε παραδέχομαι, αλλά, όπως έχεις εσύ την ιστορία σου, έχω κι εγώ τη δική μου. Ο "Τσιγγάνος" και ο "Μπάτης" είναι δικά μου τραγούδια, δικά μου παιδιά, και δεν τα δίνω».
Παρά την κόντρα της με τον Τσιτσάνη, η Γεωργακοπούλου λέει πάντα καλά λόγια και σήμερα υποστηρίζει ότι ο μεγάλος λαϊκός βάρδος αντισταθηκε και πάλεψε με τη γνήσια μουσική του σε μια δύσκολη εποχή που κυριάρχησαν (ευτυχώς για λίγο) οι αντιγραφές από την ινδική και την αραβική μουσική.

Λέει ο Κώστας Φέρρης: (απο το ρεμπετικο φόρουμ το 2015)
Βρε παιδιά, αυτά είναι γνωστά πράγματα.
Το "Αγάπη πού γινες δίκοπο μαχαίρι" είναι κατοχυρωμένο στην ΑΕΠΙ, Χατζηδάκις-Τσιτσάνης γιά τη μουσική, Μιχάλης Κακογιάννης γιά τους στίχους. Πολλές φορές δε βάζουν το όνομα του Τσιτσάνη στους δίσκους, κι ήμουνα παρών σ' ένα τηλεφώνημα διαμαρτυρίας του Τσιτσάνη στην τότε CBS, που ακολούθησε ένα τηλεφώνημα στον καλοσυνάτο Μάνο Χατζηδάκι. 

Στην πραγματικότητα, το τραγούδι γράφτηκε γιά την ταινία "Στέλλα", κι ο Χατζηδάκις συνεργάστηκε στενά με τον Τσιτσάνη, που ήταν και ο εκτελεστής των τραγουδιών. Γιά το συγκεκριμένο τραγούδι, ο Χατζηδάκις θέλησε να "δανειστεί" μιά μελωδία του Τσιτσάνη, κι ο Τσιτσάνης του πρότεινε τον "Τρελλό τσιγγάνο" (Τρελλέ τσιγγάνε γιά που τραβάς).

Ο λόγος ήταν περίπλοκος: Ο Τσιτσάνης, σε ανύποπτο χρόνο, είχε "χαρίσει" τον "Τρελλό Τσιγγάνο" στην Ιωάννα Γεωργακοπούλου.

(Παρένθεση: Η Ιωάννα εισπράττει μέχρι σήμερα τα δικαιώματα του "Τσιγγάνου", και αρνείται να "επιστρέψει" το τραγούδι στο όνομα του Τσιτσάνη.)

Φαίνεται λοιπόν, πως γιά να της το "χαρίσει", συνέτρεχαν δύο λόγοι: (1) Η τραγουδίστρια ήταν η φίρμα, και "τούκανε χάρη" να το τραγουδήσει. (2) Ο Τσιτσάνης δεν πίστευε στην εμπορικότητα του τραγουδιού, κι έτσι έβγαζε "τζάμπα" την υποχρέωση.

Έλα ντε όμως που ο Τσιγγάνος έγινε σουξέ, κι ο Τσιτσάνης το σκυλομετάνιωσε... Έτσι, βρήκε την ευκαιρία που τούδωσε ο Χατζηδάκις, και τούδωσε το δικό του μοτίβο να το κατοχυρώσει τώρα στ' όνομά του.

Η συμφωνία κλείστηκε, κι ο Χατζηδάκις έγραψε ένα δικό του τραγούδι, που χρησιμοποιεί στα πρώτα μέτρα τη μελωδία του "Τσιγγάνου".

Κανένας δεν ξέρει ποιος έχει γράψει αυτό το τραγούδι. Υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να είναι δημιουργία ή συνδημιουργία του Βασίλη Τσιτσάνη.

Όμως επισήμως και σύμφωνα με την ΑΕΠΙ και οι στίχοι και η μουσική ανήκουν στην αείμνηστη Ιωάννα Γεωργακοπούλου η οποία επέμενε ότι το τραγούδι είναι δικό της, εμπνευσμένο από μια εικόνα στα χρόνια της γερμανικής κατοχής και όχι "χαρισμένο" σε αυτήν από τον Τσιτσάνη.

Το τραγούδι ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1946.

Η Ιωάννα Γεωργακοπούλου ισχυρίστηκε στην τηλεοπτική εκπομπή "Βίοι Αγίων" της Μαλβίνας Κάραλη ότι:
Το 1955 ο τότε πανίσχυρος Βασίλης Τσιτσάνης χωρίς καμία συνεννόηση με την Γεωργακοπούλου πούλησε τη μελωδία στο Μάνο Χατζηδάκι ο οποίος βασίστηκε σ' αυτήν για να δημιουργήσει το "Αγάπη πού 'γινες δίκοπο μαχαίρι".
Όταν η Ιωάννα Γεωργακοπούλου πήγε στον κινηματογράφο και παρακολούθησε την ταινία "Στέλλα" του Κακογιάννη όπου ακούγεται το ανωτέρω τραγούδι αντελήφθη την εις βάρος της κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων. Έτρεξε αμέσως στον Τσιτσάνη να ζητήσει εξηγήσεις. Όμως ο Τσιτσάνης αντί να προσπαθήσει να την κατευνάσει και "να τα βρούνε", την έβρισε με τα χειρότερα λόγια.
Η συνέχεια δόθηκε στα δικαστήρια όπου όπως ήταν φυσικό δικαίωσαν την Ιωάννα Γεωργακοπούλου και της παραχώρησαν μεγάλο τμήμα των πνευματικών δικαιωμάτων του "Αγάπη πού 'γινες δίκοπο μαχαίρι".
Όμως αυτή η κόντρα ανάμεσα στους δυο μεγάλους και σπουδαίους καλλιτέχνες μόνο ζημιά έκανε στην ελληνική μουσική δημιουργία.
Γ.Σ.

πηγή: αποσπάσματα απο συνέντευξη της Ι. Γεωργακοπούλου 
στον Πάνο Γεραμάνη εφημεριδα τα ΝΕΑ 1997...ergotelemata.gr

Μια βραδιά γεμάτη νότες, μια βραδιά γεμάτη νοσταλγία, γεμάτη Χατζηδάκη, ολοκληρώθηκε στο Δεύτερο Δημοτικό Σχολείο Αίγινας. 

Μια φιλανθρωπική συναυλία αγάπης και προσφοράς στο κατάμεστο αμφιθέατρο του σχολείου σε πλαίσια ανθρωπιάς, περίσσιας αγάπης και κυρίως ελπίδας.

Όλοι όσοι πλαισίωσαν την ιδιαίτερη αυτή βραδιά, χορευτές, μουσικοί, τραγουδιστές, διοργανωτές, και κοινό, δήλωσαν με τη δυναμική παρουσία τους,  ότι η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η αλληλεγγύη, η αρωγή στις δύσκολες στιγμές είναι κάτι αυτονόητο για την Ελληνική μας συνείδηση. 

Η ορχήστρα "Εστουδιαντίνα Αίγινας", με τιμονιέρη τον μαέστρο Αλέξανδρο Σπίτζινγκ , έδωσε το δικό της "παρόν" με το μοναδικό της τρόπο, παίζοντας ενορχηστρωμένα κομμάτια του μέγιστου Μάνου Χατζηδάκη όπως "η παρθένα της γειτονιάς", "το άστρο της ανατολής", "η βροχή'" καθώς και τραγούδια του συνθέτη, που ερμήνευσαν ο Αντρέας και η Εριφύλη και χειροκροτήθηκαν θερμά.

Το εξαιρετικό κοινό χειροκρότησε και τραγούδησε μαζί με την χορωδία Κυψέλης, τους τραγουδιστές Ειρήνη Κουνάδη, Δημήτρη Ανέστη, Δήμητρα Σωτηροπούλου και Γιώργο Χαλικιόπουλο.

Έπαιξαν οι μουσικοί Γρηγόρης Αιβαζόπουλος (πιάνο), Αρετή Πηγαδίτη (μαντολίνο), Γιώργος Χαλικιόπουλος (κιθάρα).
Χόρεψε το χορευτικό τμήμα του Συλλόγου "Καποδίστριας".

Πολλές ευχές μέσα απο την καρδιά μας να ευοδωθεί η όμορφη αυτή προσπάθεια με την αποκατάσταση της υγείας του μικρού μας φίλου.

"Τραγούδια Ελληνικής Ψυχής" συναυλία αγάπης.

Η "Εστουδιαντίνα Αίγινας" θα δώσει το δικό της παρόν στη συναυλία αγάπης που θα γίνει την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017 και ώρα 7 το απόγευμα, στην αίθουσα εκδηλώσεων του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αίγινας.

Όλα τα έσοδα θα διατεθούν για την οικονομική ενίσχυση ενός μικρού παιδιού που παλεύει με μια σοβαρή ασθένεια.

Το πρόγραμμα της βραδιάς περιλαμβάνει: τραγούδι, μουσική, χορό και περίσσια αγάπη για τον συνάνθρωπο μας που βρίσκεται σε μια δύσκολή στιγμή.

Τα τραγούδια ερμηνεύουν: 
Ειρήνη Κουνάδη, Δήμητρα Σωτηροπούλου, Γιώργος Χαλικιόπουλος 

Παίζουν οι μουσικοί: 
Γρηγόρης Αϊβαζόπουλος (πιάνο), Δημήτρης Ανέστης (πιάνο), Αρετή Πηγιαδίτη (μαντολίνο), Γιώργος Χαλικιόπουλος (κιθάρα)

Συμμετέχει η ορχήστρα Εστουδιαντίνα της Αίγινας (διεύθυνση Alexander Spitzing) 
Συμμετέχει η χορωδία του Μορφωτικού & Πολιτιστικού Συλλόγου Κυψέλης (διεύθυνση Βάνα Χαλκίδη)

Χορεύουν:
Ναταλία Καραβία, Νικολέτα Λαιμού, Πέτρος Παντέλογλου και το Χορευτικό Τμήμα του Μορφωτικού Συλλόγου Αίγινας “Ο Καποδίστριας” (διδασκαλία:Πέτρος Παντέλογλου

Οργάνωση / καλλιτεχνική επιμέλεια: Ειρήνη Κουνάδη

Γενική είσοδος: 5 ευρώ

Το Φλάουτο και "Ο Αυλητής του Χάμελιν".

 Φλάουτο (ιταλική λέξη). 

Πλαγίαυλος  στην ελληνική γλώσσα, ονομάζεται κάθε πνευστό, του οποίου ο ήχος προκύπτει από την πρόσκρουση ρεύματος αέρα σε μία λεπτή ακμή. Με την πρόσκρουση δημιουργούνται στρόβιλοι, οι οποίοι διεγείρουν ταλαντώσεις στον σωλήνα αέρα του οργάνου. Οι μεταβολές στο ύψος του παραγόμενου ήχου δημιουργούνται με κλείσιμο και άνοιγμα των οπών που βρίσκονται κατά μήκος του σωλήνα. Ανάλογα με το κράτημα του οργάνου διακρίνουμε το επίμηκες και το λοξό φλάουτο (flauto traverso, πλαγίαυλος), τα οποία παρουσιάζονται με πολλές παραλλαγές σε διάφορους πολιτισμούς.

Ιστορία 
Υπάρχουν ενδείξεις ότι είδη αυλού χρησιμοποιούσαν ως μουσικό όργανο ήδη άνθρωποι του νεάντερταλ, πριν από περίπου 50.000 χρόνια. Στην αρχαία Ελλάδα αντίστοιχο όργανο ήταν ο διπλός αυλός που απεικονίζεται σε πολλά αγγεία και γλυπτά. Ο πλαγίαυλος απεικονίζεται σε ρωμαϊκά και βυζαντινά γλυπτά, είναι δε διαδεδομένος στη μουσική της Ανατολικής Ασίας (αναφορές ήδη από τον 9ο αιώνα π.Χ.) και της Δυτικής Ευρώπης (αποδεδειγμένα από το 12ο αιώνα μ.Χ.) Η φλογέρα είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στη δημοτική μουσική της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων. Γερμανοί αρχαιολόγοι ανακάλυψαν φλάουτα από κόκαλα πουλιού και ελεφαντόδοντο, που είναι ηλικίας τουλάχιστον 35.000 ετών και πιθανότατα αποτελούν τα παλαιότερα μουσικά όργανα στον κόσμο.
Από την Αναγέννηση και μετά βεβαιώνουν πολλοί ζωγραφικοί πίνακες την ευρύτερη χρήση του πλαγίαυλου στην Ευρώπη.

Για την ακρίβεια, στη Δυτική Ευρώπη κυριαρχούσε από το μεσαίωνα μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα η φλογέρα. 
Από αυτή την εποχή και μετά διαδόθηκε ο πλαγίαυλος, ο οποίος και χρησιμοποιείται σήμερα τελειοποιημένος ως όργανο της ορχήστρας. 
Μέχρι περίπου τα μέσα του 17ου αιώνα ο σωλήνας του πλαγίαυλου ήταν ενιαίος με κυλινδρική διάτρηση. 
Στη συνέχεια παρουσιάστηκε, αρχικά στη Γαλλία, ένας τύπος που "σπάει" σε τρία τμήματα (σπαστός πλαγίαυλος 1780), την κεφαλή, το μεσαίο τμήμα και τη βάση. Από αυτά, η κεφαλή είχε κυλινδρική διάτρηση, ενώ τα άλλα μέρη μία αντίστροφη κωνική. Ο λυόμενος τύπος πλαγίαυλου εξυπηρετεί την ακρίβεια στη διάτρηση και τη διόρθωση του ήχου με παρεμβολή μεσαίων τμημάτων διαφορετικού μήκους.

Πηγη:el.wikipedia.org

                                                       Ο Αυλητής του Χάμελιν

Το έτος 1284 ένας μυστηριώδης άντρας εμφανίστηκε στο Χάμελιν. Φορούσε ένα πολύχρωμο πανωφόρι με έντονα, φωτεινά χρώματα και ισχυριζόταν ότι είναι σε θέση να παγιδεύει ποντίκια. Έτσι, υποσχέθηκε ότι για ένα συγκεκριμένο ποσό θα μπορούσε να ξεκάνει όλα τα ποντίκια και τους αρουραίους της πόλης. Οι πόλιτες συμφώνησαν και δέχτηκαν να πληρώσουν το ποσό. Τότε ο γητευτής των ποντικών έβγαλε μια μικρή φλογέρα από την τσέπη του κι άρχισε να παίζει. Τα ποντίκια και οι αρουραίοι άρχισαν αμέσως να βγαίνουν από τα σπίτια και μαζεύτηκαν γύρω του. Όταν κατάλαβε ότι τα είχε γητέψει όλα, κατευθύνθηκε προς τον ποταμό Βέσερ, σήκωσε τα πατζάκια του παντελονιού του και προχώρησε στο νερό. Τα ζώα τον ακολούθησαν και πνίγηκαν.

Τώρα που οι πολίτες είχαν λυτρωθεί από τη μάστιγα που τους ταλάνιζε, μετάνιωσαν που είχαν υποσχεθεί τόσα πολλά λεφτά σε αντάλλαγμα και χρησιμοποιώντας ένα σωρό δικαιολογίες αρνήθηκαν να τον πληρώσουν. Τελικά ο Αυλητής αποχώρησε, πικραμένος και θυμωμένος. Επέστρεψε στις 26 Ιουνίου, την ημέρα των Αγίων Ιωάννη και Παύλου, νωρίς το πρωί κατά τις 7 (αν και άλλοι επιμένουν πως ήταν μεσημέρι), ντυμένος αυτή τη φορά με κυνηγετικά ρούχα και βλέμμα που τρόμαζε – στο κεφάλι του φορούσε ένα παράξενο κόκκινο καπέλο. Φυσούσε στη φλογέρα του καθώς περπατούσε τους δρόμους, αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν τα ποντίκια και οι αρουραίοι που βγήκαν από τα σπίτια να τον ακολουθήσουν, αλλά τα παιδιά: ένας μεγάλος αριθμός αγοριών και κοριτσιών από τα τέσσερα και πάνω. Ανάμεσά τους ξεχώριζε και η μεγαλύτερη κόρη του δημάρχου. Το πλήθος των παιδιών τον ακολούθησε κι αυτός τα οδήγησε σε ένα βουνό, όπου εξαφανίστηκαν όλοι μαζί.

Όλα αυτά τα είδε μια παραμάνα, η οποία κουβαλώντας ένα παιδί στην αγκαλιά της, τους ακολούθησε από απόσταση και μετά επέστρεψε γρήγορα, φροντίζοντας να μεταφέρει τα νέα στην πόλη. Οι ανήσυχοι γονείς έτρεχαν όλοι προς τις διαφορετικές πύλες της πόλης αναζητώντας τα παιδιά τους. Οι μητέρες φώναζαν κι έκλαιγαν με λυγμούς. Μέσα σε μία ώρα στάλθηκαν μαντατοφόροι προς κάθε κατεύθυνση να ρωτήσουν αν είχε δει κανείς τα παιδιά  – έστω ένα από αυτά – αλλά δίχως αποτέλεσμα.

Συνολικά εξαφανίστηκαν 130 παιδιά. Λέγεται πως δύο από αυτά ξέμειναν πίσω κι επέστρεψαν. Το ένα ήταν τυφλό και το άλλο κωφάλαλο. Το τυφλό παιδί δεν ήταν σε θέση να δείξει συγκεκριμένο τόπο, αλλά μπορούσε να εξηγήσει πως ακολούθησαν τον Αυλητή. Το κωφάλαλο παιδί ήταν σε θέση να δείξει τον τόπο, αλλά δεν είχε ακούσει το παραμικρό. Ένα μικρό αγόρι που φορούσε πουκάμισο με κοντά μανίκια, επέστρεψε για να πάρει το πανωφόρι του κι έτσι γλίτωσε την τραγωδία, διότι σαν επέστρεψε οι άλλοι είχαν ήδη εξαφανιστεί μέσα σε μια σπηλιά στο λόφο. Αν ρωτήσετε που βρίσκεται αυτή η σπηλιά, ακόμη και σήμερα, θα σας τη δείξουν.

Μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα και πιθανότατα ακόμα και σήμερα, ο δρόμος που διάβηκαν τα παιδιά για να περάσουν την πύλη της πόλης ονομάζεται Σιωπηλός Δρόμος, διότι σ’ αυτόν δεν επιτρέπονται ούτε ο χορός, ούτε η μουσική. Πράγματι, κάθε φορά που μια γαμήλια πομπή διασχίζει το συγκεκριμένο δρόμο, καθώς κατευθύνεται προς την εκκλησία, οι μουσικοί σταματούν να παίζουν. Το βουνό κοντά στο Χάμελιν όπου εξαφανίστηκαν στα παιδιά ονομάζεται Πόπενμπεργκ. Εκεί έχουν στηθεί δύο πέτρινα μνημεία σε σχήμα σταυρού, ένα από την αριστερή πλευρά και ένα από τη δεξιά. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι τα παιδιά οδηγήθηκαν μέσα από μια σπηλιά στην Τρανσυλβανία.

Οι κάτοικοι του Χάμελιν κατέγραψαν το γεγονός στα αρχεία της πόλης, όπως και κάθε σχετική εξαγγελία έκτοτε για την εξαφάνιση των παιδιών.

Σύμφωνα με τον Seyfried, στο αρχείο αναφέρεται η 22η ως μέρα εξαφάνισης και όχι η 26η Ιουνίου.

Στο δημαρχείο χαράχτηκαν οι παρακάτω γραμμές:

Το έτος 1284 μετά τη γέννηση του Χριστού
Οδηγήθηκαν μακρυά από το Χάμελιν
Εκατόν τριάντα παιδιά, γεννημένα στον τόπο αυτό
Αποπλανημένα από έναν αυλητή στα έγκατα του βουνούΚαι στη νέα πύλη γράψαμε: Centum ter denos cum magus ab urbe puellos
duxerat ante annos CCLXXII condita porta fuit.

[Η πύλη αυτή χτίστηκε 272 χρόνια αφότου ο μάγος παρέσυρε μακρυά τα 130 παιδιά της πόλης.]

Κατά το έτος 1572, ο τότε δήμαρχος ζήτησε να απεικονιστεί η ιστορία στα παράθυρα της εκκλησίας. Η συνοδευτική επιγραφή δεν διαβάζεται πια. Επιπλέον, προς ανάμνηση του γεγονότος εκδόθηκε ένα νόμισμα.

Πηγή: http://www.pitt.edu/~dash/hameln.html#grimm245

Ένα τραγούδι μια ιστορία. "Η Ταμπακιέρα"

Η ΤΑΜΠΑΚΙΕΡΑ

ΙΩΣΗΦ ΡΙΤΣΙΑΡΔΗΣ – ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ – ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ 1950

Το 1950 η Σοφία Βέμπο αποφασίζει να αποκτήσει το δικό της χώρο, τη δική της καλλιτεχνική στέγη, δημιουργώντας το θέατρο «ΒΕΜΠΟ». Ο χώρος που επέλεξε η Βέμπο για να χτίσει το θέατρό της βρισκόταν στην οδό Καρόλου στο Μεταξουργείο, που εκείνη την εποχή ήταν θεατρική πιάτσα σε κοντινή απόσταση από τα θέατρα ΠΕΡΟΚΕ, ΣΑΜΑΡΤΖΗ και ΑΘΗΝΑΙΟΝ, καθώς και το ΛΥΡΙΚΟΝ της οδού Γ’ Σεπτεμβρίου. Σε κοντινή επίσης απόσταση το θέατρο ΛΑΟΥ που είναι σήμερα κινηματογράφος.Το θέατρο της χτίστηκε εκεί που πριν ήταν ο θερινός κινηματογράφος ΕΡΜΗΣ. Η Βέμπο κατέθεσε εκεί τους κόπους μιας δεκαεφτάχρονης καριέρας, και πολύ σκληρής δουλειάς.

Η πρεμιέρα στο θέατρο «ΒΕΜΠΟ» δόθηκε στις 18 Ιουνίου του 1950. Τίτλος της επιθεώρησης ήταν «Βίρα τις Άγκυρες» και συγγραφείς οι Μίμης Τραϊφόρος και Γιώργος Γιαννακόπουλος. Για τις ανάγκες της επιθεώρησης ο Ιωσήφ Ριτσιάρδης, από τους πιο καλλιεργημένους μουσικούς της εποχής εκείνης και μοναδικός ενορχηστρωτής με σπουδές στην Ευρώπη, της έγραψε τέσσερα τραγούδια ανάμεσα στα οποία και η περίφημη «Ταμπακιέρα» σε στίχους του Γιώργου Γιαννακόπουλου. Ο συνθέτης ήταν προβληματισμένος για τους στίχους, αλλά με τη Σοφία δίπλα του που ήταν ξετρελαμένη με τα λόγια του τραγουδιού, γεννήθηκε το πρώτο αρχοντορεμπέτικο. Ο Τραϊφόρος είχε γίνει έξω φρενών που η Σοφία επέμενε να τραγουδήσει ένα τέτοιο χασικλοτράγουδο. Αυτό ήταν και το τελευταίο τραγούδι που τραγούδησε η Βέμπο στην παράσταση.

Η σκηνή ήταν ως εξής: κάποια στιγμή που έκλεισε η αυλαία για αλλαγή σκηνικού, άρχισε η ορχήστρα την εισαγωγή του τραγουδιού, εμφανίστηκε η Βέμπο φορώντας μαύρη σατέν εφαρμοστή τουαλέτα με άνοιγμα στην πλευρά του αριστερού ποδιού απ’ όπου φαινόταν η καλτσοδέτα της ζαρτιέρας που συγκρατούσε μια ασημένια ταμπακιέρα. Τα μαλλιά της κάλυπταν το μισό της πρόσωπο και με ύφος μπλαζέ έκανε μερικά βήματα προς το μέσο του προσκήνιου, ενώ η ορχήστρα συνέχιζε να παίζει την εισαγωγή.

Στη συνέχεια έπιασε την ταμπακιέρα, τράβηξε ένα τσιγάρο, το έφερε στο στόμα της και βγάζοντας από τον κόρφο της ένα κουτί σπίρτα το άναψε με μια μοναδική κίνηση. Το κοινό σάστισε στο άκουσμα της εισαγωγής στο ρυθμό του χασάπικου σε συνδυασμό με την εμφάνιση της Σοφίας. Δεν μπορούσε να τη συνδέσει με αυτό το είδος της μουσικής που εκείνη την εποχή ακόμη εξακολουθούσε να θεωρείται περιθωριακή. Κάποια στιγμή η Βέμπο μπήκε στο τραγούδι. Μόλις τελείωσε, το κοινό ξέσπασε σε ένα ξέφρενο χειροκρότημα φωνάζοντας «όλο» και «μπις». Η Σοφία το ξανατραγούδησε επιστρέφοντας με τέσσερα μπις - ανκόρ, και κάνοντας μια βαθειά υπόκλιση έφυγε από τη σκηνή μέσα σε ένα καταιγισμό χειροκροτημάτων και επευφημιών.

Έτσι η Βέμπο το 1950 δεν θεμελίωσε μόνο το θέατρό της αλλά έβαλε και τον ακρογωνιαίο λίθο σε ένα είδος τραγουδιού, το αρχοντορεμπέτικο, που σύντομα θα γνώριζε μεγάλη άνθηση.
 Γ.Σ

ΠΗΓΕΣ:
kanali6.com.cyangelouleonidas.wordpress.com

Ούτι. Η ιστορία ενός άταστου έγχορδου

Όταν κανείς πάει να μιλήσει για το ούτι, έρχεται κατευθείαν αντιμέτωπος με το ερώτημα : Ποιο ούτι;  Με τον όρο «ούτι» αναφερόμαστε σε μια μεγάλη οικογένεια οργάνων που μοιράζονται κάποια κοινά στοιχεία όμως πολλές φορές τόσο τα χαρακτηριστικά τους (σχήμα, μέγεθος, αριθμός χορδών) όσο και ο ήχος τους έχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ τους.

Η λέξη «al oud» στα αραβικά, «ud» στα τούρκικα, «ούτι» στα ελληνικά χαρακτηρίζει ένα έγχορδο άταστο όργανο με δυσανάλογα μικρό μανίκι για τόσο μεγάλο σκάφος. Από εκεί και πέρα η χρήση του στις διάφορες μουσικές κουλτούρες μπορεί να είναι τόσο διαφορετική, ώστε δύσκολα ένα απαίδευτο αυτί να μπορεί να το αναγνωρίσει σαν το ίδιο όργανο. Σε γενικές γραμμές θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν τρεις μεγάλες σχολές: η αραβική, η τουρκική και η βορειοαφρικανική. Προσωπικά, τέτοιου είδους κατηγοριοποιήσεις δεν τις θεωρώ και ιδιαίτερα ακριβείς, ωστόσο μας επιτρέπουν να έχουμε μια πιο συνολική εικόνα.

Σχετικά με την καταγωγή του οργάνου, υπάρχουν πολλές θεωρίες και πολλά ωραία παραμυθάκια. Μάλλον, όμως, όλα δείχνουν ότι −όπως άλλωστε και το μεγαλύτερο μέρος αυτού που σήμερα ονομάζουμε μεσογειακή μουσική− ήρθε από την Περσία. Εκεί συναντάμε όργανα όπως το Ρουντ και το Μπερμπάντ, που είναι πιθανοί πρόγονοι αυτού του οργάνου που συναντάμε στη Μεσόγειο. Άλλωστε, και το ούτι μέσα από το πέρασμα του χρόνου εξελίχθηκε σε άλλα όργανα, όπως για παράδειγμα το αναγεννησιακό λαούτο και μετέπειτα η κλασική κιθάρα. Το πιο σημαντικό όμως, όπως έλεγε και ένας από τους δασκάλους μου, ο τυνήσιος Καμέλ Φερτζανί, δεν είναι ποιος το έφτιαξε, αλλά ποιος το παίζει. Και δεν υπάρχει άλλος λαός που να αγάπησε και να «εξέλιξε» το ούτι τόσο όσο οι Άραβες.

Το ούτι έφτασε στους Άραβες, όπως είπαμε παραπάνω, μάλλον από την Περσία, ωστόσο πολύ γρήγορα αραβοποιήθηκε και απόκτησε δικό του στιλ. Ένα στιλ που χαρακτηρίζεται από ένα παίξιμο αρκετά πιο ρυθμικό και λιγότερο σολιστικό, σε σχέση με το τουρκικό. Ήταν (και είναι) τόσο μεγάλος μάλιστα ο σεβασμός προς αυτό το όργανο, ώστε όλοι οι μεγάλοι Άραβες φιλόσοφοι όπως ο Al Farabi και ο Al Kindi χρησιμοποιούσαν το ούτι όταν αναφέρονταν σε μουσικά θέματα.

Ο όγδοος αιώνας ήταν ίσως από τους πιο καθοριστικούς σε ό,τι αφορά στην εξέλιξη του οργάνου. Είναι η εποχή όπου έζησαν μερικοί από τους πιο γνωστούς μουσικούς στο ούτι, όπως οι Ibrahim al Mouse και οι δύο του μαθητές, Ishaq al Mouse και Ziryab. Ο Ishaq al Mouse είναι αυτός που ίδρυσε τη σχολή της Βαγδάτης, μια αρκετά συντηρητική σχολή, επηρεασμένη κυρίως από την περσική παράδοση. Ο άλλος συνάδελφός του, ο Ziryab δίδασκε και αυτός στη σχολή της Βαγδάτης, όμως κάποια στιγμή ήρθε σε σύγκρουση με τον συντηρητισμό της. Δυστυχώς, εκείνες οι εποχές ήταν κάπως σκοτεινές και γεμάτες ίντριγκες, οπότε ο Ziryab εξορίστηκε στην Ισπανία, συγκεκριμένα στο χαλιφάτο της Κόρδοβα, όπου και βρήκε υποστήριξη από τον εκεί χαλίφη τον Αμπντεραχμάν ΙΙ. Σαν μουσικός της αυλής του χαλίφη ίδρυσε τη δική του σχολή, τη διάσημη πλέον σχολή της Κόρδοβα.

Σε αυτόν τον καινούργιο τόπο το ούτι γνώρισε ίσως την πιο δραστική του εξέλιξη. Ο Ziryab συνέγραψε παιδαγωγικές μεθόδους για την εκμάθηση του οργάνου, που κάποιες χρησιμοποιούνται ακόμη και μέχρι σήμερα, καθώς επίσης συνέθεσε πολλά έργα που πλέον θεωρούνται κλασικά για το ρεπερτόριο του οργάνου αυτού.

Σήμερα το ούτι είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό όργανο του αραβικού κόσμου (αν και τα πλήκτρα έχουνε κάνει μεγάλη ζημιά). Βέβαια, όταν μιλάμε πλέον για αραβικό ούτι αναφερόμαστε κυρίως στο αιγυπτιακό, μιας και λόγω της τηλεόρασης και του κινηματογράφου η αιγυπτιακή μουσική πέρασε σε όλους τους Άραβες και θεωρήθηκε σαν εστάνταρ. Παρ’ όλα αυτά, στο αραβικό ούτι διακρίνουμε πολλά και διαφορετικά στιλ με πιο χαρακτηριστικά ίσως αυτά του Ιράκ, της Μέσης Ανατολής και του Μαγρέμπ.

Το ούτι διδάσκεται σε όλα τα ωδεία των αραβικών χωρών και θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι τόσο σημαντικό για την αραβική μουσική όσο το πιάνο για την δυτική. Μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα στο αραβικό ούτι είναι οι: Mohammed Abdel Wahab και Farid al-Atrash από την Αίγυπτο, ο Munir Bashir και ο Naseer Shamma από το Ιράκ, ο Simon Shaheen από την Παλαιστίνη, οι Anouar Brahem και ο Dhafer Youssef από την Τυνησία και πολλοί άλλοι.

Το ούτι στη Ελλάδα ήρθε μετά τη Μικρασιατική καταστροφή μέσα από τους πρόσφυγες. Το πρωτοσυναντάμε σε ηχογραφήσεις της πρώιμης περιόδου του ρεμπέτικου, με πιο χαρακτηριστικά ονόματα τον Αγάπιο Τομπούλη και τον Αρμένιο Μάρκο Μέλκον. Με την εισβολή όμως των μπουζουκιών και την εκδυτικοποίηση της ελληνικής μουσικής, το ούτι εξαφανίζεται από την μουσική σκηνή, με μόνη λαμπρή εξαίρεση το μεγάλο δάσκαλο Νίκο Σαραγούδα, ο οποίος εξακολούθησε να ηχογραφεί με το ούτι του. Αν και το όργανο επανήλθε στα μουσικά πράγματα μόλις τα τελευταία 20 χρόνια, οι Έλληνες ουτίστες κατέχουν πλέον μια καλή θέση στη μεγάλη οικογένεια του οργάνου αυτού.

  πηγη: frakalart.gr

"Καληνύχτα Κεμάλ" η ιστορία του τραγουδιού απο το Μάνο Χατζηδάκη

«Στη Νέα Υόρκη το χειμώνα του ΄68, συνάντησα ένα νέο παιδί είκοσι χρονών που το λέγανε Κεμάλ. 
Μου τον γνωρίσανε. Τί μεγάλο και φορτισμένο από μνήμες όνομα για ένα τόσο όμορφο και νεαρό αγόρι, σκέφθηκα. 
Είχε φύγει απ΄ τον τόπο του με πρόσχημα κάποιες πολιτικές του αντιθέσεις. Στην πραγματικότητα, φαντάζομαι, ήθελε να χαθεί μέσ΄ στην Αμερική. Του το είπα. Χαμογέλασε.

-Δέχεστε να σας ξεναγήσω;

Αρνήθηκε ευγενικά. Προτιμούσε μόνος.

Κι έτσι σαν γύρισα στο σπίτι μου τον έκανα τραγούδι, μουσική.

Ο Γκάτσος εκ των υστέρων, γράφοντας τους στίχους στα ελληνικά, τον έκανε άραβα πρίγκιπα να προστατεύει τους αδυνάτους. Κάτι σαν μια ταινία του ΄Ερολ Φλυν του ΄35.

Η Πελοπόννησος (καταγωγή του Γκάτσου), από τη φύση της αδυνατεί να κατανοήσει την αμαρτωλή ιδιότητα των μουσουλμάνων Τούρκων, που μοιάζουν σαν ηλεκτρισμένα σύννεφα πάνω απ΄ τον Έβρο, ή σαν χαμένα και περήφανα σκυλιά.

Το μόνο που αφήσαμε ανέπαφο στα ελληνικά είναι εκείνο το «Καληνύχτα Κεμάλ». 

Είτε πρίγκιπας άραψ είτε μωαμεθανός νεαρός της Νέας Υόρκης, του οφείλουμε μια «καληνύχτα» τέλος πάντων, για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε ήσυχα τη νύχτα. 

Χωρίς τύψεις, χωρίς άχρηστους πόθους κι επιθυμίες. Κατά πως πρέπει σ΄ Έλληνες, απέναντι σ΄ ένα νεαρό μωαμεθανό- όπως θα έλεγεν κι ο φίλος μας ο ποιητής ο Καβάφης.»

Σύμφωνα με το activeradio, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ο Μάνος Χατζιδάκις αποφάσισε το 1993 να εκδώσει τον δίσκο στα ελληνικά με τον Νίκο Γκάτσο στη συγγραφή των στίχων. 

Το τραγούδι ερμηνεύει η Αλίκη Καγιαλόγλου ενώ ο ίδιος ο Χατζιδάκις κάνει την αφήγηση στην αρχή του τραγουδιού.

Ακούστε τώρα την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα της Ανατολής,
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,

που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και έναν καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό.
Στη Μοσούλη, τη Βασόρα , στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
Τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά.
Απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη κι απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει τη θηλιά.
Μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δυο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
Πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ΄ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που απ΄ τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα…

Γ.Σ

Μια ιδιαίτερη βραδιά στο 2ο Δημοτικό Σχολείο

   Με μεγάλο ενθουσιασμό υποδέχθηκαν την "Εστουδιαντίνα Αίγινας" στο 2ο Δημοτικό Σχολείο σε εκδήλωση - συναυλία που έδωσε η ορχήστρα για την οικονομική ενίσχυση του σχολείου.
    

  
Τα "αηδόνια"  της ορχήστρας  μας ταξίδεψαν  μελωδικά για μια ακόμα φορά στην Ελληνική παράδοση ερμηνεύοντας υπέροχα παραδοσιακά τραγούδια.

Η ξεχωριστή ερμηνεία απο τον Αντρέα στο Αιγηνίτικο παραδοσιακό τραγούδι "Στης Παλιαχώρας το βουνό" απέσπασε ιδιαίτερο χειροκρότημα.

 Και φυσικά ο ακούραστος μαέστρος Αλέξανδρος , ο "τιμονιέρης " της ορχήστρας, έδωσε για μια ακόμα φορά το ξεχωριστό του στίγμα.

    ΄Ηταν μια όμορφη βραδιά γεμάτη νότες και γλυκιές φωνές, με ενα όμορφο κοινό, που χόρεψε τραγούδησε και χειροκρότησε θερμά. Περάσαμε όλοι πολύ όμορφα!!!

Γ.Σ

   

Η "Εστουδιαντίνα Αίγινας" εν δράση

   Συναυλία υποστήριξης  του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αίγινας θα πραγματοποιήσει η ορχήστρα "Εσθουντιαντίνα Αίγινας" για την ενίσχυση (επισκευών κλπ λειτουργικών εξόδων) του σχολείου. 
   Η Συναυλία θα γίνει την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου και ώρα 7.30 στην αίθουσα εκδηλώσεων του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αίγινας.
   Ελάτε να διασκεδάσουμε, ενισχύοντας ταυτόχρονα το 2ο Δημοτικό Σχολείο, καθώς  και την προσπάθεια της ορχήστρας.
    Ραντεβού την Τετάρτη 7.30 στο 2ο Δημοτικό Αίγινας!!!
     Είσοδος 3 ευρώ.