29 Μαΐου 1453. Η συγκλονιστικότερη ημέρα του νεότερου Ελληνισμού. Η Κωνσταντινούπολη, η Πόλη των πόλεων έπεσε στα χέρια των εχθρών. Τέτοια η θλίψη του Ελληνισμού, που απ' άκρον εις άκρον της Αυτοκρατορίας όλοι θρήνησαν με τον τρόπο τους την Άλωση της Ρωμανίας (Βυζαντινής Αυτοκρατορίας).
Σαν έπεσε τελειωτικά η Πόλη στα χέρια των Τούρκων, ο πόνος κι ο καημός ήταν μεγάλος. Κι έγινε τραγούδι ο πόνος και θρήνος ο καημός. Κι αν η άλωση ήταν γεγονός, η ελπίδα πως κάποια μέρα... πάλε με χρόνια και καιρούς... έμειναν πάντα...
Στην περιοχή του Έβρου, επιβίωσε σε χορευτική μορφή (Ζωναράδικου), το τραγούδι που αφηγείται ποιητικά έναν από τους πιο γνωστούς θρύλους της Άλωσης, το θρύλο του καλόγερου που για να δεχτεί την αδιανόητη είδηση ότι η Πόλη έπεσε, έβαλε όρο να πεταχτούν τα μισοτηγανισμένα ψάρια απ' το τηγάνι και να επιστρέψουν στο νερό. Τα ψάρια πήδηξαν και κατά την λαϊκή παράδοση κολυμπούν ακόμη μέσα στο αγίασμα της εκκλησίας του Μπαλουκλί.
Εδώ είναι ο βασιλιάς Αλέξανδρος (Μέγας Αλέξανδρος) κι ο Κωνσταντίνος (Παλαιολόγος), κορυφαίες συμβολικές μορφές του αρχαίου και του βυζαντινού μεγαλείου που δέχονται την απίστευτη τελική είδηση της εθνικής συμφοράς.
Αλέξανδρος Ο Βασιλιάς... (παραδοσιακό)
"Aλέξαντρος, μπρ' αμάν αμάν, Aλέξαντρος κι ο βασιλιάς - Aλέξης αντρειωμένος - κι ο μικρο-Kωσταντίνος Mαζ' έτρουγαν, μαζί έπιναν, μαζί χαροκοπιούνταν. Kει πότρουγαν κει πόπιναν και κει π' χαροκοπιούνταν λαλιά τ'ς ήρθι 'πού του Θιό, λαλιά 'πού τα ουράνια. - Θα πάρει Tούρκος το ψωμί, θα σέβ' και μες στην Πόλη. - 'Nτα βγουν τα ψάρια 'π' του νταβά κι ο πέτ'νος 'πού το ντέντζιρ' Θα πάρει ο Tούρκος το ψωμί, θα σέβ' και μες στην Πόλη. Bγήκαν τα ψάρια 'π' του νταβά κι ο πέτ'νος 'πού το ντέντζιρ' πήρε κι ο Tούρκος το ψωμί, σέβηκι μες στην Πόλη."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας